31 kilo afvallen door mezelf in de rondte te fietsen
Daar ga ik dan, voor de allereerste keer op mijn nieuwe, gratis spinningfiets die ik in de huiskamer heb gezet voor de televisie. Ik stap op en zet een lesje aan via Cyclemasters. Toen nog niet wetende dat Evert, de instructeur, mijn nieuwe beste virtuele vriend zou worden. Hij kent mij niet hoor, maar ik hem ondertussen wel. Samen fietsen we dagen achter elkaar, uren vullen we. Ik weet voortaan welke zinnen hij gaat zeggen en vul ze zelfs aan.
Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik 45 kilo aangekomen. Ik woog 60 kilo en op mijn zwaarst woog ik meer dan 100 kilo. Pas later kwam ik erachter dat mijn schildklier niet goed werkte, gelukkig kreeg ik daar uiteindelijk medicatie voor. Daarnaast had ik constant een te lage bloedsuikerspiegel, iets wat toen voor bijna iedereen onverklaarbaar was. De kilo’s vlogen er letterlijk aan. Ik had geen energie meer, sporten ging al vrij snel niet meer, en ik begon mezelf steeds minder fijn te voelen.
Ik dacht dat het gewicht er na de bevalling en door borstvoeding wel af zou gaan, zoals je overal op internet leest. Nou, mooi niet hoor. Het gewicht bleef. Omdat we toch een tweede wilden en hoopten dat er niet al te veel tijd tussen zou zitten, ben ik nooit echt begonnen met afvallen. Pas nu, na de tweede, heb ik de drang om er zo snel mogelijk iets aan te doen. Een derde kindje willen we voorlopig niet, of misschien wel helemaal niet en ik voelde me ongelukkig in mijn lichaam. Elke keer als ik in de spiegel keek, herkende ik mezelf niet. Ik durfde geen nieuwe mensen te ontmoeten, omdat zij iemand zouden leren kennen die ik eigenlijk niet ben. Het voelde alsof ik mezelf niet meer was, en dat is echt geen fijn gevoel.
Na de keizersnede begon ik allereerst met wandelen. Steeds een stukje verder met Kaat in de wandelwagen. Dat ging goed. Ik vroeg pap om Marktplaats in de gaten te houden voor een crosstrainer of een hometrainer. Ik had een plan gemaakt om thuis te gaan sporten. Eerst kwam er een crosstrainer, die pap en mam nog hadden staan. Ik vond het verschrikkelijk, de tijd ging langzaam, de calorieën verbrandden niet snel en mijn hartslag schoot omhoog. Toen kwam ik op het idee om op zoek te gaan naar een spinningfiets. De lessen kende ik al, je werkt jezelf in het zweet tijdens een HIIT-workout en hopelijk voel je je daarna voldaan. Of ik het vol zou houden was nog maar de vraag, ik had al zo lang niets meer gedaan. Ik las veel verhalen van mensen die veel waren afgevallen, en al zou ik maar 5 minuten op die fiets zitten, dat waren er in ieder geval meer dan wanneer ik niks zou doen.
Pap vond een zware, metalen fiets. Ik stelde hem goed af, kocht clips voor op de pedalen en een stuurlint, zodat het stuur fijner zou vasthouden en ik beter in de pedalen bleef zitten. Mijn vet zat in de weg als ik voorover boog, het voelde niet comfortabel, maar ik moest en zou mijn doel behalen. Ik wilde 25 kilo afvallen, wat zou betekenen dat ik vijf keer per week 500 calorieën zou moeten verbranden. Hoe ik dat deed maakte niet uit. Daarnaast had ik voor mezelf uitgerekend hoe mijn verhouding tussen eiwitten, vetten en koolhydraten moest zijn. Omdat ik zwangerschapsdiabetes had gehad, wilde ik zo min mogelijk schommelingen in mijn bloedsuikerspiegel veroorzaken. Daarom ging ik extra op suikers en koolhydraten letten.
Ik kocht een orthomoleculaire thuisstudie, deed mijn eigen onderzoek, kocht boeken en luisterde elke podcast die ook maar enigszins interessant leek. Ik kocht de juiste supplementen en probeerde stress uit mijn leven te bannen. Alhoewel ik al langere tijd (te) veel stress ervaarde, deed dit nieuwe ritme en het succes dat ik ermee had me enorm goed. Ik viel af. Nu vlogen de kilo’s er letterlijk af. Het ging zo stabiel omlaag, elke week weer. Eén dag in de week had ik mezelf voorgenomen om alles te eten waar ik zin in had. Dit deed ik puur omdat ik geen angst wilde ontwikkelen voor ‘anders’ eten. Ook wilde ik ervaren dat het echt niet aankomt op die ene dag. Al snel had ik ook een fijn eetschema te pakken. Ik voelde me gezond, at gezond en voedde mijn lichaam echt. En, als bonus, viel ik ook nog eens af! Wauw, wat een succes en wat een fijn gevoel.
Na 10 kilo begonnen mensen het echt te merken. Toch waren er altijd mensen die zeiden: "Ja, de eerste kilo’s gaan altijd het snelst, wacht maar tot je een plateau bereikt." O, wat heb ik die mensen toch een klap voor hun kop willen geven! Toen verraste Pieter me. Hij had een filmpje van Evert geregeld, die op tv verscheen om te zeggen hoe trots hij op me was en dat ik door moest zetten. Nu kende Evert mij dus ook! Haha.
Na 15 kilo kwamen de vragen over hoe ik dit dan voor elkaar had gekregen. Ik begon mezelf weer terug te vinden in mijn lichaam, kreeg meer energie en voelde me fitter. Ik schaamde me niet meer. Toch wilde ik het doel behalen dat ik had gesteld. Ik bleef fietsen en wandelen. Fietsen werd een ‘moetje’, maar het ging me steeds makkelijker af. Wandelen deed ik als het mooi weer was, want buiten zijn is toch wat me gelukkig maakt.
Doordat ik fietsen steeds minder leuk begon te vinden, besloot ik te gaan hardlopen. Ook heb ik mijn racefiets laten maken, en met het voornemen om buiten te gaan hardlopen komt nu ook buiten fietsen erbij. Laat de zomer maar komen!
Ik woog 91,3 kilo toen ik begon, en in 5 maanden tijd viel ik 25 kilo af. Altijd had ik een stemmetje in mijn achterhoofd dat zei dat ik misschien niet gelukkig zou zijn met mijn lichaam als ik mijn doel zou behalen. Maar ik kan je vertellen dat ik supertrots ben en met een tevreden gevoel in de spiegel kijk. Ik kan weer mee op de trampoline springen en van de glijbaan af. Ik voel me weer Eline!
