Mijn allereerste Podiumplek: Triathlon Zierikzee
Vandaag sta ik aan de start van mijn tweede triathlon, de Go Triatlon Zierikzee. Het besluit om mee te doen was eigenlijk vrij spontaan. Ik kreeg een berichtje via Instagram met de vraag of ik aan deze triathlon mee zou doen. Mijn antwoord was ‘nee’, omdat ik overal te laat was met inschrijven. Toen ik besloot dat ik nog wel een keer een triathlon wilde doen om te oefenen voor de Ironman 70.3, was het al te laat. Ik kreeg meteen een reactie terug. Diegene kende iemand die niet kon starten, en ik kon zijn startbewijs overnemen. Impulsief als ik ben, zei ik direct ja. Oh ja, even thuis overleggen volgde direct. Ik kon zijn startbewijs voor de helft van het geld overnemen en dat maakte het nog leuker. Dus ik ga meedoen met de 1/4 triathlon in Zierikzee.
Ik hou echt van Zeeland en Zierikzee is prachtig. Afgelopen zomer heb ik hier veel gefietst en genoten van elke rit. Ik had er dus echt zin in! Tot het moment dat ik me besefte dat ik allergisch ben voor de kleine kruiskopkwalletjes die in de zee zwemmen. Vijftien jaar geleden ben ik gestoken door zo’n kwal, ik kon niet meer op mijn benen staan en de angst sloeg toch wel even toe. Mijn spieren raakte verlamd. Als dat in het water zou gebeuren, zou dat natuurlijk niet handig zijn. Ik overlegde met de huisarts, met antihistaminica pillen (de gewone allergie pillen) zou de allergische reactie wat gedempt worden. Daarnaast was de kans klein dat die kwallen in de haven van Zierikzee zouden zitten. Oké, niet meer aan denken dus.
De dag ervoor twijfelde ik heel erg of ik wel zou moeten gaan. Het regende, het was koud, ik wist niet wat ik aan moest en dan ook nog die stomme kwallen... Ik vertelde mijn collega's dat ik had besloten niet mee te doen. Eenmaal thuis veranderde mijn gedachten toch weer. Dit wilde ik toch? Wat maakt een beetje regen en kou nou uit? Ik vroeg op Instagram om tips voor wat ik het beste aan kon doen, en kreeg veel goede reacties. Hier had ik echt veel aan. Ik pakte mijn tas en legde wat extra spullen klaar. Ik had al een keer kunnen oefenen met al mijn spullen tijdens de triathlon in Roermond, waar ik 4e werd. Ergens had ik nu de ambitie om deze keer op het podium te komen. Ik sliep goed en was niet zenuwachtig. Ik deed mijn ochtendritueel zoals gewoonlijk en voelde me goed.
Fiets in de auto, tas erbij, de kinderen en Pieter gedag gezegd en ik vertrok. Het was heerlijk rustig op de weg, ik zong mee met de muziek en fantaseerde over hoe het zou gaan. Mijn neef zou komen kijken met zijn vriendin en kinderen en dat vond ik superleuk! Ik hoorde van iemand via Instagram dat diegene op P1 zou parkeren en ik dacht, makkelijk, dan rij ik daar ook heen. Toevallig kwamen we precies tegelijk aan. Met de fiets in de hand haalden we ons startbewijs op en gingen naar de transitie zone. Ik legde al mijn spullen klaar, wetende dat het nog zou gaan regenen. Hoe doe je dat dan, met natte schoenen en handdoek? Ik gooide mijn trui over mijn spullen om ze te beschermen. Mijn fiets hing ik aan het rek, dat zo dicht bij het water stond dat ik bang was dat hij eraf zou waaien. Iemand riep ineens: "Godverdomme!" Zijn vizier was in het water gevallen... Op dat moment besloot ik mijn fiets maar anders op te hangen, zodat hij steviger hing.
Ik raakte aan de praat met wat mensen en twijfelde nog steeds over mijn kledingkeuze. Uiteindelijk besloot ik mijn gewone fietsshirt klaar te leggen met één gelletje erin. In mijn bidons zat sportdrank en ik had nog een gelletje voor tijdens het lopen. We liepen in de miezer naar de start van het zwemmen, daar kwam ik mijn neef tegen. Superleuk! Ik liep over de steiger naar het water, waar de start zou plaatsvinden. Iedereen mocht alvast het water in. Koud, maar wel fijn om te wennen aan de temperatuur.
Het startschot klonk en ik ging er vandoor. De start was rustig; ik kreeg geen voeten of handen tegen me aan en kon redelijk snel mijn slag vinden. Toch zwom ik niet super. Ik was constant op zoek naar kwallen en zag er twee – van die grote doorzichtige, gelukkig niet die kleine. Het voelde alsof ik niet heel snel ging. Na 500 meter keek ik op mijn horloge en besloot me te focussen op alles wat ik tijdens mijn eerste zwemtrainingen had geleerd: lange armen, rug aanspannen en doorgaan. Het zwemmen ging steeds beter en ik begon er zelfs van te genieten. Toen ik uit het water kwam, dacht ik dat er al heel veel mensen voor me waren, maar de vriendin van mijn neef riep dat ik vierde was. YES! GAS EROP!
Bij de wissel nam ik mijn tijd. Mijn voeten droogde ik af met een natte handdoek, want die was ondertussen natgeregend. Mijn schoenen kreeg ik niet snel aan, ik wist dat het beter was om niet te haasten dus probeerde dit in alle rust te doen. Ik pakte mijn fiets en liep rustig naar de opstapzone, waar werd gewaarschuwd voor gladheid. Op de kasseien fietste ik voorzichtig weg. Mijn neef riep dat ik derde was geworden tijdens de transitie! Langs de Oosterscheldekering kon ik goed snelheid maken. Ik reed over de 40 km/u en dacht: als ik dit kan, kunnen anderen dat ook, dus gas erop. In de polder kreeg ik wind tegen, wat het zwaarder maakte, maar op de dijk had ik nummer twee ingehaald en ik wilde koste wat het kost voorblijven.
Op een gegeven moment reed een motorrijder met een camera achter me. Even voelde ik me beroemd, al wist ik dat ik vast niet op het nieuws zou komen, haha. De tweede ronde fietsen ging ook goed; ik wist wat ik kon verwachten en waar ik snelheid kon maken. Ik haalde veel mensen in en kreeg daar echt een boost van. Soms werd ik ingehaald door een man op een snelle TT-fiets, daar kan ik niet tegenop, ik heb niet eens een triathlonstuur op mijn fiets.
Bij de tweede wissel trok ik mijn fietsvest uit, deed mijn hardloopschoenen aan en merkte dat één veter niet gestrikt was. Snel strikken en gaan! Het lopen ging goed; ik probeerde een tempo van 4:40 per kilometer aan te houden. Ik vond iemand met hetzelfde tempo en liep een tijdje op haar passen. Na twee rondes finishte zij en stond ik er alleen voor. Een man die mijn tempo volgde, besloot samen met mij te lopen. Op het einde versnelden we nog even. De eerste twee rondes leken lang te duren, in de laatste ronde leek het vanzelf te gaan.
Was ik echt als tweede vrouw gefinisht?! Ik wist het niet zeker, want er was nog een wave gestart na mij. Terwijl we een biertje dronken, keek ik online naar de uitslag: derde plek! YES, een podiumplek voor mij! Wie had dat ooit gedacht, bij mijn tweede triathlon sta ik gewoon op het podium. Wat was ik trots! Ohja en het verschil met nummer 2? Dat was om precies te zijn 1 seconden..
Mega shoutout naar het beste supportteam!!
