CANICROSS - 3km
Een tijdje terug moesten we hals over kop naar de dierenarts. Toet had alle bonbons van het aanrecht gegraaid en opgegeten, paniek! Hij werd meteen binnen geroepen om te gaan braken. Mij werd aangeraden daar maar niet bij te zijn, dus ik bleef in de wachtkamer. Daar raakte ik in gesprek met Cis, een superlief meisje achter de balie. We kwamen al snel op het onderwerp: hardlopen met je hond. Voor mij een droom. Sterker nog, een doel voor dit jaar: een canicross-wedstrijd lopen met Toet.
Cis vertelde enthousiast over dogsurvival runs en hoe zij weer wilde gaan hardlopen met haar hond zodra haar blessure over was. Dat gesprek gaf me echt een duwtje. Ik had al wat spullen aangeschaft en we liepen al regelmatig zo’n 6 kilometer samen. Ik wilde Toet leren trekken, vooruit zoals een husky voor een slee. Maar Toet had daar zo z’n eigen ideeën over. Hij is best onzeker en loopt het liefst dicht bij mij, vooral als we op onbekend terrein zijn. Maar in het bos? Dan zie je hem opbloeien. Soms trekt hij al een paar honderd meter en dan voel ik: ja! dit is het!
We raakten helemaal enthousiast en begonnen te brainstormen over evenementen die we samen konden doen. Maar Toet is nog jong en je mag pas vanaf een bepaalde leeftijd langere afstanden lopen. Geen probleem hoor, want ik wil het ook rustig opbouwen. Voor hem én voor mezelf.
Toch bleef het van mijn kant een beetje stil. Iets nieuws doen vind ik altijd spannend. Het weerhoudt me soms echt om iets te ondernemen. Gelukkig hield Cis contact. Ze appte dat ze zich had ingeschreven voor een wedstrijd en vroeg of ik ook mee wilde doen. Een week voor de start heb ik de knoop doorgehakt en ons ingeschreven. Zin in! Het was maar 3 km, zo’n 12 minuten rennen, bijna niks. Maar hé, ergens moet je beginnen toch?
Toet had nog geen idee wat hem te wachten stond. We reden helemaal naar Zundert. Alleen… ik had me vergist in de starttijd. Het secretariaat was tot 10:30 open, maar wij startten pas om half 2. Dat betekende veel wachten. We waren om 9 uur al vertrokken.
Thuis hebben we zo’n fijn ritme. Ik ga naar beneden met de kindjes, koffie, boterhammen smeren, hond uitlaten, alles in een ritme. Nu probeerde ik Toet nog snel voor vertrek uit te laten, maar niet het volledige rondje. Dat voelde hij meteen. Hij wist: er staat iets te gebeuren.
Eenmaal in Zundert aangekomen wandelden we wat rond en verkenden het parcours. De langere cross was al begonnen en die honden gingen los, wat een geluid van enthousiasme, denk ik. Bij de start stond een klok die aftelde per 30 seconden. De honden vlogen weg alsof ze een raket onder hun kont hadden.
Ik zag het al voor me: Toet netjes zittend, ik die hem moet aansporen, en precies zo ging het. Hij vond het spannend al die honden en schuilde even achter mij. Toen de vrouw bij het startklokje begon af te tellen, moest ze lachen, Toet stond daar zó blanco. Geen idee wat er ging komen.
Pieeep, daar gingen we! Het parcours was zwaar, mul zand, Toet had er gelukkig wel zin in. We startten lekker vlot, rond de 4:00 min/km. Dat tempo hielden we ongeveer een kilometer vol. Daarna zakte het wat in, maar hij bleef vrolijk meelopen. Af en toe ging hij weer even voor me rennen, zó leuk om te zien!
Bij een plas raakten we in de knoop met onze lijn. Ik struikelde, m’n been schoot omhoog en raakte z’n koppie. Oeps, sorry Toet! Gelukkig hadden we er daarna weer snel de vaart in. En toen… de finish!
Het was een kleinschalig evenement, dus er was verder niet veel te beleven, we kregen wel een leuk tasje met spulletjes voor Toet en een plantje. Het wachten was lang, het rennen kort, maar ik voel me zó voldaan.
Ik kijk nu al uit naar langere trails. Ik denk dat die beter bij ons passen, een rustiger tempo, samen genieten van het bos. Tenzij Toet besluit dat hij ineens volgas wil… dan gaan we gewoon weer lekker crossen!
