Mijn eerste 1/4 triathlon: Roermond City Triathlon
De zomer zat er bijna op en ik had een nieuw doel nodig om naartoe te trainen. Het idee voor een nieuw doel komt eigenlijk doordat het fietsen zo goed gaat en er misschien wel meer in zou zitten dan er nu uitkomt. Het leek me leuk om mezelf in te schrijven voor een Ironman 70.3. Eigenlijk wilde ik binnen drie weken meedoen in Duisburg, dat was iets te ambitieus en gelukkig praatte Pieter dat uit mijn hoofd. De inschrijvingen voor Friesland gingen open en de datum viel precies op mijn verjaardag. Wat een geluk! Ik vind mijn verjaardag helemaal niet leuk en hoe geweldig zou het zijn om een halve Ironman op mijn verjaardag te finishen?
Let's go, ik schrijf mezelf in!
Wacht even, dit is in juni en dat is precies de start van het triathlonseizoen. Hoe ga ik dan oefenen met wissels en de combinatie van zwemmen, fietsen en lopen? Ik ging snel zoeken naar evenementen waar ik dit jaar nog aan mee zou kunnen doen. Bijna alles zat al vol, ik stuitte op een berichtje via Instagram dat de Roermond City Triatlon nog startplekken had. Zonder na te denken schreef ik mezelf in. Ik had nog niet eens naar het parcours gekeken of foto’s van het jaar ervoor gezien. Ik wilde gewoon echt nog een keer alles oefenen voordat ik aan de Ironman 70.3 zou beginnen.
Ik kocht een wetsuit, want daar moet je blijkbaar ook in zwemmen. Het moet niet per se, maar het schijnt fijner te zijn en bijna iedereen doet het. Jeetje, wat een dure aankoop. Ik kocht er een speciaal voor zwemmen van Zone 3, gelukkig in de uitverkoop en was deze nog beschikbaar in mijn maat. Ik betaalde 180 euro voor dit wetsuit. It better be good! Nu weet ik natuurlijk ook wel dat je niet ineens supergoed gaat zwemmen door een wetsuit, maar misschien zou het helpen. Ik zwom namelijk nooit onder de 2 minuten per 100 meter. Ik ging oefenen met het wetsuit, de eerste keer voelde ik me ontzettend gevangen, bijna claustrofobisch. Het zwemmen ging verrassend goed en ik eindigde met 2500 meter onder de 2 minuten per 100 meter. Ik was trots en had er helemaal zin in om dit vaker te gaan oefenen. Gelukkig wist ik dat ik 1500 meter kon volhouden met zwemmen, dat had ik al buiten bij de IJzeren Man in Vught geoefend. Superfijn, het zwemmen zou dus wel lukken. Vaak zijn mensen goed in zwemmen, óf fietsen, óf hardlopen. Ik kon het alle drie wel een beetje, dus dat gaf een fijn gevoel.
De dag voor de triatlon had ik er echt zin in. Geen idee wat ik kon verwachten, maar toch ook wel een beetje, want ik had al eens een 1/8 triatlon gedaan. Ik had van tevoren twee keer een koppeltraining gedaan. De eerste keer fietste ik 60 km en liep ik 6 km, dat ging prima. De tweede keer begon ik met zwemmen en combineerde ik het met fietsen. Die keer ging alles mis: ik viel van mijn fiets omdat mijn schoenen vies waren van de modder en ik niet kon uitklikken, mijn stuur stond scheef en uiteindelijk brak mijn rem af. Ik belde Pieter om me op te halen. Gelukkig had hij net de kinderen uit school gehaald en kon hij mij komen halen. Ook verrekte ik mijn nek tijdens het zwemmen. Geen succes dus. Mijn fiets bracht ik naar de fietsenmaker, die had pas een week later tijd om mijn fiets te maken. Kak, dan kon ik dus niet meer oefenen. Een paar dagen later werd ik gebeld: mijn voorvork was kapot en ze moesten een nieuwe carbon voorvork bestellen. Dit kon wel eens lang duren... Na een paar keer heen en weer bellen en zelf de fabrikant te mailen, kon de voorvork uiteindelijk toch geleverd worden. Mijn fiets moest nog twee weken langer bij de fietsenmaker blijven en er moest van alles aan gedaan worden. De rekening? Laten we het daar maar niet over hebben: schrik niet, 800 euro. Niet normaal, maar het was nodig om mijn fiets te laten maken, zonder kon ik natuurlijk niks. Twee dagen voor de start van de triatlon kon ik hem gelukkig ophalen. Pfieww! Anders had ik helemaal niet kunnen starten. Ik deed de dagen ervoor rustig aan, yoga en oefende nog een kleine ronde fietsen met een gelletje.
Ik pakte alles in, plakte een gelletje op mijn fiets en vroeg via Instagram om tips. Ik kreeg echt ontzettend veel hulp van alle kanten. Ik probeerde zoveel mogelijk tips te onthouden.
Met mooi weer vertrok ik naar Roermond, muziekje op in de auto en meezingen. Ik kwam alleen aan en vond dat eigenlijk wel fijn: geen druk van anderen, geen stress, alles op mijn gemakje doen. Ik had geen idee wat ik met alle spullen moest doen of waar ik de stickers moest plakken. Gelukkig zijn er altijd meer mensen die meedoen, dus ik deed gewoon de anderen na. Ik plaatste mijn fiets in het fietsenrek en legde mijn spullen klaar. Ik heb alles wel zes keer anders neergelegd, tot ik dacht: ja, ik denk dat dit wel moet gaan lukken. Ging nog even naar de dixie, trok mijn wetsuit aan en liep naar het startvak op het strand. Ik ging even met mijn voeten in het water staan om mijn duikbril schoon te maken en raakte aan de praat met een meisje. Ik controleerde hoe ik moest zwemmen, maar vond het best raar: er lagen zoveel boeien in het water, en ik had mezelf natuurlijk slecht voorbereid, had helemaal niet gekeken naar hoe het zwemparcours liep. Ach ja, we zien het wel. Net voor de start werden we het water uit geroepen om klaar te gaan staan. Ik sorteerde links voor, zodat ik niet te veel in het midden zou belanden. Je hoort namelijk vaak over de 'wasmachine' waar je in kunt belanden tijdens het zwemmen, dat lijkt me een ware hel. Nog één minuut werd er omgeroepen. Ik wilde mijn duikbril opzetten en die viel op de grond in het zand. Alles onder het zand, want de bril was nat en het bleef plakken. Snel schoon proberen te maken en opzetten. Pang, het startschot! Snel het water in.
Het begin ging vlot. Ik had een fijne plek in het water en volgde de menigte. Er was best veel wier dat hoog in het water lag, dus op sommige plekken had ik zo een schep wier in mijn handen. Ik zwom vlak langs de gele boeien en het zwemmen ging redelijk goed. Het duurde voor mijn gevoel alleen wel ontzettend lang. We moesten twee rondes zwemmen en tussendoor het water uit om weer opnieuw te starten. De eerste ronde ging snel voorbij. Ik rende het water uit en terug in voor de tweede ronde. Daar ging het een beetje mis: er kwam een hand tegen mijn duikbril en ik kreeg water in mijn gezicht. Heel even kreeg ik het gevoel dat ik zou verdrinken, dat was natuurlijk niet zo. Ik herpakte mezelf snel. Ik zwom naar de boei, was in de war en zwom verkeerd. Mensen kwamen op me af en ik wist niet meer waar ik heen moest. Shit, ik was een boei te vroeg afgedraaid. Ik had nog rechtdoor moeten zwemmen. Op dat moment dacht ik: ach, het is toch maar een oefening, let it go. Ik zwom door en het ging weer goed. Net voor het einde trappelde ik mijn benen los, had gelezen dat dat de bloedtoevoer bevordert, wat in je voordeel werkt bij het fietsen. Ik kwam als vierde uit het water. Wow, huh, serieus?! Ik rende naar mijn fiets en nam rustig de tijd in de transitie. Mijn wetsuit ging supermakkelijk uit, wat ik helemaal niet had geoefend, dus ik had geen idee of dat zou lukken. Ik droogde mijn voeten, trok mijn schoenen aan en pakte mijn fiets. Ik had als tip gekregen om meteen te drinken en het gelletje te nemen tijdens het fietsen, dus dat deed ik.
We fietsten een viaduct op en af, vervolgens een paar scherpe bochten en daarna een lange rechte weg. We moesten deze ronde vier keer doen. De wind was behoorlijk fors en ik had het koud. Er was een meisje dat ik inhaalde, zij haalde mij daarna weer in en ging vervolgens langzamer fietsen. Superirritant, dus ik haalde haar weer in. Dit ging zo’n vijf keer door totdat ze mij inhaalde en riep: "Can we please stop this?" Ik was zo geïrriteerd dat ik terugriep: "Als jij je tempo kan houden wel, je hoeft toch niet voor mij te fietsen!" Ze bleef daarna achter me en ik finishte als tweede vrouw bij het fietsen. Dat ging dus supergoed!
De transitie naar het lopen ging ook goed en ik kon meteen een fijn tempo pakken. Ik schrok er wel van hoe makkelijk het lopen ging; ik liep namelijk 4:45 per kilometer. Mijn hartslag schoot omhoog en ik probeerde die omlaag te krijgen. Op een gegeven moment liep ik met een meisje dat ook mijn tempo had en ik ontdekte dat ik een hele ronde op haar voorlag. Het ging dus echt heel goed! Ik werd ingehaald door twee anderen, en zei tegen mezelf: "Oké, ik word gewoon vierde en daar heb ik vrede mee." Ik liep over de finish, en degene die derde was geworden sprak me aan en zei dat ze zelfs bang was dat ik haar zou inhalen omdat ik zo dichtbij kwam. Het scheelde inderdaad heel weinig. Ik was zo trots en vol ongeloof dat ik vierde was geworden. Hallo, dit was mijn eerste echte triatlon! Ik was zo blij.
Ik pakte een 0.0 biertje uit de vitrine en liep terug naar mijn fiets. Belde met Pieter en pakte mijn spullen in. Ik wilde een selfie maken toen iemand vroeg of die de foto zou kunnen maken. Ja natuurlijk, toch vind ik dat ongemakkelijk dus na 1 foto zei ik dat het goed was. We raakte aan de praat en we bleken elkaar van vroeger te kennen. Dat was toevallig, ook toen konden we altijd gezellig met elkaar kletsen en dat ging nu ook weer als vanzelf. Dat was leuk en een mooie afsluiting. We liepen naar de auto en ik reed met een voldaan gevoel naar huis. Het was een topdag!
